Η περισυλλογή ενός Συριζαίου

Ημέρα περισυλλογής σήμερα.
Και συλλογιέμαι λοιπόν…
Θα πρέπει να εφαρμόσουμε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, άρα τι σόι αριστερό κόμμα είμαστε;
Ακούμε:
– η πολιτική του εφικτού
– να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ να μην έρθει η ΝΔ
– το μνημόνιο δεν το θέλαμε, αλλά το υπογράψαμε, ειδάλως θα ερχόταν η καταστροφή
– τη Δευτέρα θα έχουμε πρωθυπουργό
…
Δεν μου ακούγονται αριστερά αυτά. Σαν να τα χω ξανακούσει από το αντίπαλο στρατόπεδο.
Συντηρητικοί πολίτες βρίσκουν τον Τσίπρα σωστό. Καλό είναι αυτό ή κακό; Να έχω εγώ την ίδια άποψη με αυτόν που μέχρι χθες βγάζαμε τα μάτια μας στα καφενεία; Τον καλούσα να έρθει στην κινητοποίηση και αυτός αγρόν ηγόραζε. Τώρα μου λέει αυτός «Τσίπρα»! Τον ηγέτη, το καλό παιδί, τον «έντιμο τουλάχιστο».
Εκείνο το «Εγώ» του Τσίπρα; Μπορεί να το χωνέψει εύκολα ο αριστερός; Εγώ πάντως όχι.
Και η δημοκρατία στο κόμμα, που πήγε; Χωνεύεται κι αυτό; Δεν χωνεύεται.
Αμ’ εκείνη η περιβόητη υπογραφή;

Ναι, από την άλλη όμως λέω:

Μέχρι χτες, για πολλά χρόνια στήριζα ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω μερίδιο ευθύνης και εγώ;
Δεν χάνω την αναξιοπιστία μου, αν αποχωρίσω; «Άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ» λένε «δεν «άλλαξες εσύ». Ωραία και εγώ τόσα χρόνια γιατί δεν έβλεπα ότι πήγαινε προς τα εκεί; Εδώ που τα λέμε, έναν τέτοιο φόβο πάντα τον είχαμε.

Άλλα ερωτήματα.
Η ιστορία πως ξαφνικά «μάζεψε» και χώρεσε σε 7 μήνες; Πως τα «Λήμνια κακά» συνέβησαν μέσα σε αυτούς τους 7 μήνες; Οι προηγούμενοι 480 μήνες; Τους ξεχάσαμε;
Γιατί συγκρίνουμε ανάμεσα στο τι έκανε ή δεν έκανε σε αυτούς τους 7 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά που υποσχέθηκε και όχι με αυτά που έκαναν οι προηγούμενοι; Δεν λέω, οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται. Αλλά και οι υποσχέσεις δόθηκαν, αν θυμάμαι καλά, με ορίζοντα τετραετίας τουλάχιστον.
Ο κ. Λαφαζάνης, ο πλέον αρμόδιος υπουργός, δεν έκλεισε την «Ελληνικός χρυσός». Γιατί άραγε; Δεν αμφιβάλω ότι είχε την πρόθεση. Γιατί δεν το έκανε με μιας; Μήπως γιατί έπρεπε να λάβει υπόψη του το νομοθετικό πλαίσιο; Διότι δεν πήραμε την κυβέρνηση με καλάσνικοβ! Νόμιμα, με εκλογές την πήραμε.
Σκέφτομαι λοιπόν, μπορούν να γίνουν ανατροπές τόσο εύκολα και γρήγορα; Από την μια ο κρατικός μηχανισμός και οι γνωστές παθογένειές του, από την άλλη αναρωτιέμαι, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες στην κοινωνία για ανατροπή; Το μικρό ποσοστό των πολιτών (κακά τα ψέματα) που συμμετέχουν στα κινήματα, στις πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, στις εναλλακτικές μορφές οικονομίας και από την άλλη ο συνωστισμός στα μεγάλα σούπερμάρκετ, η καταναλωτική νοοτροπία (παρόλες τις δυσκολίες), η ευκολοπιστία στα σκουπίδια της «πληροφόρησης» κλπ. είναι ενδεικτικό κατά την άποψή μου, το που βρίσκεται η κοινωνία και κατά πόσο πραγματικά είναι έτοιμη για ανατροπές.

Τον τελευταίο ένα μήνα παρακολουθώ ανελλιπώς τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των συστημικών: Καθημερινή, Ημερησία, Σκάι, Newmoney, News247, Έθνος, Πρώτο Θέμα … Η επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ είναι περίπου όπως και πριν το Γενάρη. Γιατί άραγε;

Εγώ παραμένω λοιπόν
Άλλωστε με ποιον να πάω;
Με το επίσης αρχηγικό ΛΑΕ; Αλήθεια, που είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες; Δεν είχαν το χρόνο, θα μου πεις. Εδώ δικαιολογούμε με την έλλειψη χρόνου, ενώ για τη βιασύνη του Τσίπρα, δεν βρίσκουμε δικαιολογία. Χωρίς να δικαιώνω τον τελευταίο φυσικά.
Ή μήπως με το ΚΚΕ του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» και του «υπαρκτού σοσιαλισμού»;

Το κυρίαρχο ερώτημα που θέτω στους αριστερούς όλων των αποχρώσεων (από αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι αναρχοαυτόνομους ) είναι:
Ποια είναι η κοινωνία που οραματίζεστε και πως νομίζετε ότι μπορούμε να φτάσουμε σ’ αυτήν βήμα προς βήμα, ξεκινώντας αύριο το πρωί;
Θα ήθελα μια σοβαρή απάντηση σε αυτό.

Ας δούμε όμως το πρόβλημα λίγο από τη βάση του.
Η δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, οφείλεται πρώτα και κύρια στην κρίση του συστήματος, που έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός («ηλίθιε») και αφορά όχι μόνο τη χώρα μας. Ομολογώ ότι την φράση «να βγάλουμε την χώρα από την κρίση» την βρίσκω γελοία, αν και συχνά εκφράζεται και από «δικούς μας» πολιτικούς. Ποια κρίση, που είναι παγκόσμια; Θα πάρεις μέτρα στην Ελλάδα και θα αντιμετωπίσεις την παγκόσμια κρίση; Φυσικά, για τη χώρα μας, συνέβαλαν επιπλέον παράγοντες για να επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν είναι επί του παρόντος.
Αυτό το καπιταλιστικό σύστημα λοιπόν, που γεννά τις κρίσεις πρέπει να ανατραπεί για να πάψουν οι κρίσεις (υποτίθεται). Όμως κάθε απόπειρα ανατροπής του, με τις γνωστές μεθόδους, αργά ή γρήγορα έχει αποτύχει. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, ότι πρέπει να σταματήσει η προσπάθεια. Αυτή η αποτυχία οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, αλλά προσωπικά, έχοντας και κάποια χρόνια εμπειρίας σε χώρα του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είναι πεπεισμένη για το εγχείρημα. Αυτό επίσης χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης, που δεν χωράει σε αυτό το άρθρο.
Για την Ελλάδα του σήμερα διερωτώμαι, έχει πεισθεί η συντριπτική πλειοψηφία για μια πραγματικά άλλη πορεία; Είναι έτοιμη για θυσίες; Αν όχι, η αποτυχία είναι σίγουρη. Και μην επικαλεσθεί κανείς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν τέθηκε το ερώτημα για άλλη πορεία.
Και για ποια πορεία μιλάμε; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος (πες ότι κάνουμε το εγχείρημα), μόνο σε μια χώρα; Είναι Η ουτοπία της ουτοπίας!
Τι κάνουμε λοιπόν; Προσπαθούμε στα πλαίσια του πανίσχυρου και επιθετικού (παρόλη την κρίση, ή θα έλεγα λόγω κρίσης) αυτού συστήματος, να βελτιώσουμε όσο γίνεται τη ζωή μας (να σημειώσω ότι στο διάβα των αιώνων, οι αγώνες και μόνον αυτοί, μικροί ή μεγάλοι, έχουν επιφέρει κατακτήσεις, όποια ελευθερία, δικαιώματα, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαών), διατηρώντας το όραμα για την ιδανική κοινωνία του μέλλοντος, προξενώντας του όσο μπορούμε περισσότερες «ρωγμές» – με αυτοοργάνωση, εναλλακτικές μορφές οικονομίας, κινήματα, οριζόντιες δομές, αλληλεγγύη κλπ. Ξεφεύγοντας όσο μπορούμε από την λογική της ανάθεσης εξουσίας. Και κυρίως προσπάθεια «ωρίμανσης» της κοινωνίας. Φυσικά καθόλου δεν θα είναι άσχημα στην κυβέρνηση (μέχρι να την …καταργήσουμε σε μια μελλοντική ιδανική κοινωνία!) να υπάρχει/ουν κόμμα/κόμματα, που να βλέπουν με «καλό μάτι» τα παραπάνω. Να θεσμοθετεί υπέρ των εναλλακτικών μορφών οικονομίας κλπ. Και το βασικό (για να προσγειωθούμε), σε πρώτο πλάνο να αντιμετωπίζει τα δεινά αποτελέσματα της κρίσης. Με ταξικό προσανατολισμό.
Και ποια είναι τα κόμματα που θα μπορούσαν στο άμεσο μέλλον να το κάνουν αυτό, έστω να έχουν την πολιτική βούληση;
Η σημερινή συγκυρία είναι τέτοια, που εγώ τουλάχιστο δεν βλέπω άλλο, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, με αρκετές επιφυλάξεις.
Αυτή είναι η άποψή μου.

Πάω να ψηφίσω και … δίνω 9 μήνες ανοχή σε δεύτερη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Εξαιρείται η περίπτωση συμμαχίας με ΝΔ. Τότε θα έχουμε έκτρωση!

Στο κάτω κάτω έχει δικαίωμα δεύτερης ευκαιρίας!

(σημ. – το άρθρο ξεκίνησε να γράφεται την ημέρα «περισυλλογής» και τελείωσε την ημέρα των εκλογών)

Τι έγραφε ο Π. Λαφαζάνης το ’98-’99-2000 για την Ε.Ε., το ευρώ και την οικονομική κρίση

Κάποιοι «γραφικοί» προέβλεπαν…

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ Ή ΕΝΩΣΗ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ; 
(Φεβρουάριος 1998, Περιοδικό Δίαυλος)

Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, εδώ και καιρό, χορεύει στους ρυθμούς κατά πρώτο λόγο του ενιαίου νομίσματος («Ευρώ») και κατά δεύτερο λόγο της μελλοντικής διεύρυνσης από τις 10 χώρες της Κεντρικής -Ανατολικής Ευρώπης και την Κύπρο, διεύρυνση που προβλέπεται ότι θα εξελιχθεί σε δύο φάσεις (6+5).

Οι κυρίαρχοι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και σε κάθε μεμονωμένη χώρα, μοιάζουν να έχουν πάθει παράκρουση με την προοπτική του «ευρώ». Δεν συζητάω, φυσικά, για την Ελλάδα, όπου ο στόχος της ένταξης της στον ενιαίο νόμισμα έχει πάρει, χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση, το χαρακτήρα νέας μεγάλης «εθνικής ιδέας», η οποία συνοδεύεται και από τον περίφημο «μονόδρομο» για την υλοποίηση της.
Το «ευρώ» ούτε λίγο ούτε πολύ σε όλη την Ευρώπη τείνει να παρουσιαστεί ως το φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Στην ουσία για τους κυρίαρχους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους, ιδιαίτερα της Γερμανίας, θεωρείται ως το μέσον και ο δρόμος για τη βίαιη καπιταλιστική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση της Ένωσης προκειμένου η τελευταία να αναβαθμίσει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό, αν όχι για να κατακτήσει την ηγεμονία σης παγκόσμιες χρηματαγορές και αγορές προϊόντων και υπηρεσιών.
Αυτή η άνευ ιστορικού προηγούμενου νομισματοποίηση του ευρωπαϊκού οράματος και της ευρωπαϊκής προοπτικής όχι μόνο όφειλε να ανησυχεί, αλλά και να τρομάζει με τη μονομέρεια της.
Κι όμως, όσοι αντιμετωπίζουν, κριτικά το όλο εγχείρημα, αναδεικνύοντας. τις• εξόφθαλμες αντιφάσεις, και τις επώδυνες παρενέργειες του στιγματίζονται, περίπου, ως «παλαιοημερολογίτες» ή «άνθρωποι των σπηλαίων» και κατηγορούνται ως αντιευρωπαϊστές (Είναι άκρως αξιοπερίεργο ότι οι ίδιοι κύκλοι που αντιμάχονται τον ελληνικό εθνικισμό, υιοθετούν με τόσο φανατικό τρόπο ένα άκριτο και σχεδόν ολοκληρωτικού χαρακτήρα «ευρωπαϊκό» εθνικισμό!)
Σε πείσμα των κρατούντων απόψεων, οι οποίες έχουν περιβληθεί το φωτοστέφανο θρησκευτικού δόγματος, θα προσπαθήσω όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά να τεκμηριώσω ότι:
ΠΡΩΤΟΝ: Το «ευρώ» έτσι όπως οικοδομείται, αποτελεί μηχανισμό κοινωνικής εκθεμελίωσης της Ευρώπης.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η διαμόρφωση του «ευρώ» δεν πρόκειται να αποβεί παράγοντας σταθερότητας αλλά περαιτέρω αστάθειας και ανασφάλειας για την Ευρώπη ως σύνολο και τα κράτη μέλη της.
ΤΡΙΤΟΝ: Ο αποκλειστικά αγοραίος και μονεταριστικός δρόμος οικοδόμησης δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ενοποίηση αλλά μάλλον στην αποενοποίηση και σε περαιτέρω αποκλίσεις, παράλληλα με την πολιτική επικυριαρχία των ισχυρών κρατών εντός της ευρωπαϊκής Ζώνης.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η Ελλάδα θα υποστεί βαρύτατες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες (πασιφανείς ήδη) για να εισέλθει στο ευρώ, οι οποίες όχι μόνο δεν θα ανακοπούν, αλλά θα επιταθούν στη συνέχεια, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στη Ζώνη του ενιαίου νομίσματος.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Η σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ένωσης, τέλος, υπ’ αυτές τις ευρωπαϊκές συνθήκες θα έχει άκρως δυσμενείς επιπτώσεις για τις πιο αδύνατες χώρες, ενώ θα ενισχύσει την πολιτική και οικονομική θέση των ισχυρότερων χωρών. […]

ΤΟ «ΕΥΡΩ» ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ

Ο τρόπος που οικοδομείται, κατά Μάαστριχτ και Άμστερνταμ, το «ευρώ» δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτόματος μηχανισμός που υπαγορεύει στις εθνικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στην κοινωνική αποδόμηση της Ευρώπης. Γεγονός που θα έχει (και έχει ήδη) όλο και πιο εκρηκτικές κοινωνικές επιπτώσεις στην Ελλάδα, τόσο για να εισέλθει στο «ευρώ» όσο και, εφόσον μπει, για να παραμείνει εντός της νομισματικής Ζώνης. Τούτη την αυτονόητη, σχεδόν, αλήθεια την υποκρύπτουν ή τη συγκαλύπτουν οι κυρίαρχοι κύκλοι.
Τίποτα πιο ατεκμηρίωτο, επίσης, δεν υπάρχει από τους ισχυρισμούς ότι η προώθηση, μετά την ενιαία αγορά, του ενιαίου νομίσματος θα συμβάλλει στην οικονομική σταθερότητα και προοπτική της Ένωσης. Αντιθέτως, τόσο τα υπέρμετρα άνισα επίπεδα ανάπτυξης και παραγωγικότητας ανάμεσα στα κράτη μέλη και τις περιφέρειες (καμιά ουσιαστική μέριμνα για πραγματική οικονομική σύγκλιση), όσο και η σχετικά περιορισμένη κινητικότητα κεφαλαίων και πολύ περισσότερο η κινητικότητα εργασίας ανάμεσα στα κράτη μέλη, θα επιτείνουν, σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος, τις ανισορροπίες και τις αποκλίσεις, θέτοντας σε δοκιμασία το ίδιο το «ευρώ» και την ύπαρξή του, Και αυτό πολύ περισσότερο αν συνυπολογίσουμε τις υφέσεις και κάθε μορφής «κυκλικές» ή άλλες κρίσεις (νομισματικές, χρηματιστηριακές) που κατά καιρούς ξεσπάνε στον καπιταλισμό, όσο και αν επιμελώς φροντίζουν να τις αγνοούν οι θιασώτες του «ευρώ».
Φανταστείτε, λοιπόν, μία «νομισματική» κρίση σαν αυτή που εμφανίστηκε στην Ευρώπη το Σεπτέμβρη του ’92, τινάζοντας στον αέρα το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ) και εξωθώντας, σχεδόν, όλα τα ευρωπαϊκά νομίσματα σε μία και δύο υποτιμήσεις. Σκεφθείτε, επίσης, ότι οι βαθύτερες οικονομικές ανισορροπίες, που ήταν η αιτία αυτής της κρίσης, συνέβαιναν σε περίοδο ύπαρξης του «ευρώ», όπου οι κυβερνήσεις δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφύγουν σε υποτιμήσεις. Τότε τα μόνα «σταθεροποιητικά» μέσα που θα τους απέμεναν θα ήταν η ένταση της λιτότητας, η αναγκαστική αποδιάρθρωση σημαντικού μέρους του παραγωγικού δυναμικού και η περαιτέρω αύξηση της ανεργίας.
Η δραχμή, για παράδειγμα, από το 74 έως σήμερα έχει χάσει περίπου το 100% της αξίας της εξαιτίας αλλεπάλληλων υποτιμήσεων και διολίσθησης. θεωρείστε, λοιπόν, έστω λίγο σχηματικά, τι θα έπραττε η Ελλάδα αν ήταν όλη αυτήν την περίοδο στο «ευρώ», χωρίς επομένως δυνατότητα μείωσης της συναλλαγματικής της ισοτιμίας. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες θα ήταν τραγικές. Εκεί οδηγούμαστε με ιαχές ενθουσιασμού.
Ο τραγέλαφος ολοκληρώνεται αν προσμετρήσουμε τις υφέσεις που κατά καιρούς πλήττουν τα κράτη μέλη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο και οι οποίες μπορεί να προκαλούνται από εσωτερικούς ή εξωγενείς παράγοντες. Σε μία τέτοια περίπτωση ούτε οι χώρες μέλη μεμονωμένα ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο θα έχουν τη δυνατότητα να αναθερμάνουν την οικονομία τους, ενώ δεν θα μπορεί να χαραχθεί ούτε ευρωπαϊκή συναλλαγματική πολιτική με πολιτικά κριτήρια και με στόχο την ανάκαμψη.
Αντιλαμβανόμεθα, λοιπόν, ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι υφέσεις θα γίνονται πολύ πιο οδυνηρές και μακροχρόνιες, με καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις, ενώ το «ευρώ» θα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα.

ΠΡΟΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Ο συλλογισμός των περισσοτέρων, ίσως, εκ των καλοπροαίρετων υποστηρικτών του «ευρώ» είναι ότι, παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του εγχειρήματος, το ενιαίο νόμισμα θα αποβεί μοχλός προς την πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο συλλογισμός μοιάζει απλός και περίπου αυτονόητος: η ενιαία αγορά + το ενιαίο νόμισμα θα πιέσουν σιγά – σιγά τα πράγματα και θα καταστήσουν λίγο πολύ αναπότρεπτη την πολιτική και οικονομική ενοποίηση (δεν συζητώ εδώ τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της). Ο αυτοματισμός αυτός που προσπαθούν να μας υποβάλλουν είναι αρκετά απλοϊκός, αν όχι και αφελής.
Η ιστορία της διαμόρφωσης κρατικοπολιτικών ενοτήτων (εθνών, ομοσπονδιών, συνομοσπονδιών) υπήρξε ακριβώς αντίστροφη: η πολιτική ενότητα διαμόρφωνε την αγορά και το νόμισμα και όχι το αντίθετο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο η αγορά και το νόμισμα να υπήρξαν το όχημα πολιτικής ενοποίησης. Μόνο ένας εκχυδαϊσμένος αγοραίος και νομισματικός οικονομισμός, μπορεί να υποστηρίζει ένα τέτοιο αυτοματισμό. Η πολιτική ενοποίηση απαιτεί ένα αντίστοιχο μεγάλο κίνημα, μία ισχυρότατη πολιτική βούληση και κοινωνική ώθηση.
Μία τέτοια πολιτική βούληση δεν υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ανάλογο πολιτικό κίνημα και ούτε φαίνεται πώς μπορεί να διαμορφωθεί στην πορεία, όταν το «ευρώ» θα ταυτίζεται στα μάτια των λαών με την επιδείνωση της θέσης τους, με μεγαλύτερες ανισότητες και αποκλίσεις. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαμορφωθεί ως μία Ζώνη απελευθερωμένης αγοράς και νομίσματος εντός της οποίας θα κυριαρχούν οικονομικά οι πιο προωθημένες μερίδες του κεφαλαίου και οι πιο προηγμένες οικονομίες, ενώ πολιτικά θα ηγεμονεύει η Γερμανία με «κανίς» της Γαλλία (Γερμανο-Γαλλικός άξονας). Δυστυχώς αυτή είναι η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα που οικοδομείται στην Ευρώπη και η οποία όλα δείχνουν πως θα ενισχυθεί με τη σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. […]

1999: Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΤΟ «ΕΥΡΩ» ΚΑΙ ΤΑ  «ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΦΟΥΜΑΡΑ
(3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1999, «Κυριακάτικη ΑΥΓΗ»)

Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα ο «θριαμβευτής παγκοσμιοποιημένος» καπιταλισμός εισέρχεται στο 1999 με ορατή πλέον την προοπτική της ύφεσης, αν όχι και μιας γενικευμένης οικονομικής κρί-σης, που θα επιτείνει τα ήδη αυξανόμενα φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης. Οι πιο οξυδερκείς και αμερόληπτοι εκ τον οικονομικών αναλυτών κρούουν από καιρό τον κώδωνα του κινδύνου. […]

Η τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόν άγριας εκμετάλλευσης, στο πλανητικό κέντρο αδυνατεί να βρει. επενδυτικές διεξόδους, είτε εδώ είτε στην περιφέρεια, δημιουργώντας στα μεγάλα Χρηματιστήρια της Δύσης τεράστιες κερδοσκοπικές «σαπουνόφουσκες» έτοιμες να εκραγούν. Ας μην ξεχνάμε ότι το Χρηματιστήριο του Τόκυο γνώρισε τη μεγαλύτερη του άνοδο λίγο πριν από την πρόσφατη ιαπωνική κατάρρευση. Όπως γνωστό είναι, επίσης, ότι λίγο πριν από την κρίση του ’29 τα Χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου πέταγαν σε ιστορικά ύψη.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΕΥΡΩ»

Οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κύκλοι μπροστά στους πολλαπλούς κινδύνους προσπαθούν να μας εμφανίσουν το «ευρώ», που ξεκίνησε από σήμερα την περιπέτεια του στις έντεκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως παράγοντα σταθερότητας και ελπίδας για το μέλλον. Λάθος και παραπλάνηση. […]
Έχουμε ενώπιον μας έναν πρωτοφανή μηχανισμό αυτόματης εκθεμελίωσης και διαμόρφωσης μιας Ευρώπης «φρούριο» για τους μεγάλους επιχειρηματικούς και κερδοσκοπικούς ομίλους στη φρενήρη κούρσα τους για παγκόσμια κυριαρχία.
Η Ελλάδα όχι μόνο δεν πρόκειται ν’ ανασάνει μπαίνοντας στην ΟΝΕ, αλλά εισερχόμενη θα ξεκινήσει μια νέα περίοδο λιτότητας και απορρύθμισης χωρίς ορατή ημερομηνία λήξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση του ενιαίου νομίσματος θα είναι η Ευρώπη της ανεργίας, των ευρυνόμενων περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων και της συνεχούς οικονομικής και κοινωνικής αβεβαιότητας. Αυτά, δυστυχώς, θα είναι τα επόμενα ευρωπαϊκά χρόνια

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ»
(16/03/2000,  Εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»)

Η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια εισήλθε στη λογική της χρηματιστηριακής φρενίτιδας. Ίσως αυτή είναι η ουσία του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού» του κ. Κ. Σημίτη. Ο χρηματιστηριακός δείκτης έχει καταστεί το επίκεντρο, αν όχι και ο στόχος της οικονομίας. Η αντιστροφή είναι πλήρης.
Οι αντιλήψεις στη χώρα μας γύρω από την οικονομία άλλαξαν μέσα σε λίγα χρόνια, όσο δεν μπόρεσαν, ίσως, ν’ αλλάξουν μέσα σ’ έναν αιώνα! Η «νέα οικονομία» της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας, του υψηλού ρίσκου, της «ευελιξίας» και της απορύθμισης έχει ήδη εγκαινιασθεί στην Ελλάδα και το μόνο που α¬πομένει είναι να ολοκληρωθεί στην επόμενη τετραετία με μία εκλογι¬κή νίκη στις 9 Απρίλη κυρίως του κ. Σημίτη και δευτερευόντως του κ. Καραμανλή.
Ο γυαλιστερός κόσμος της χρηματοοικονομίας, η νέα εικονική επιχειρηματικότητα, η μέθη του τζόγου με την ανάληψη μεγάλων κινδύνων, φαίνεται ότι συναρπάζουν πολλούς και εντυπωσιάζουν τους περισσότερους. Σύμφωνα με τη «νέα» ορθοδοξία, όλα στην οικονομία είναι «χαρτιά», ενώ η «υλικότητα», σχεδόν, τίποτα. Η τέχνη να «παίζεις» με τα «χαρτιά» (σήμερα ούτε καν με «χαρτιά», αλλά με από-υλοποιημένους τίτ¬λους), μοιάζει να αποδίδει σημαντικά κέρδη και μάλιστα τα μεγαλύ¬τερα. Από τις αγοραπωλησίες συναλλάγματος, μετοχών και κάθε μορφής παραγώγων, έως τις αγοραπωλησίες επιχει¬ρήσεων. Μοναδική προϋπόθεση τούτων ο χαμηλός πληθωρισμός και οι σιδερένιες αποπληθωριστικές πολιτικές, που εξασφαλίζοντας θετικά επιτόκια, ενθαρρύνουν όλες τις κεφαλαιακές αποδόσεις. Αυτός είναι ο μετα-μοντέρνος κόσμος του καζίνο-καπιταλισμού. Θριαμβεύει όλο και περισσότερο πλανητικώς. Πρέπει να επι-κρατήσει και στην Ελλάδα. Ιδού το διακύβευμα της 9ης Απριλίου!

Ο αντίλογος απέναντι σ’ όλα τούτα, όσο και αν είναι βάσιμος, μοιάζει, ίσως, φτωχός και ξεπερασμένος. Η φαντασμαγορική πλασματική πραγματικότητα συνεπαίρνει. Κι όμως αυτός ο μετα-μοντέρνος κόσμος (ή ηπιότερα ο κόσμος της δεύτερης νεωτερικότητας) είναι αποτέλεσμα κακόγουστης κλωνοποίησης. Η οικονομία και στην εποχή μας δεν έχει αλλάξει στην ουσία της. Δεν έχει γίνει «νέα οικονομία».
Και σήμερα στην οικονομία η υλική παραγωγή μαζί με τις υπηρεσίες που τη διευκολύνουν και βελτιώνουν τη ζωή των ανθρώπων, είναι το παν.
Στους χαλεπούς καιρούς μας αυτό τείνει να λησμονηθεί. Όπως λησμονείται ότι η παραγωγικότητα και η αύξησή της είναι το μόνο μέσο για την ανάπτυξη μιας οικονομίας και τον πολλαπλασιασμό επομένως του πλούτου. Δεν υπάρχει άλλο.
Από εκεί και πέρα, τ’ αποφασιστικά και συνυφασμένα ζητήματα είναι η δίκαιη διανομή του πλούτου και η απασχόληση για όλους. Αυτά, δηλαδή, που καθιστούν την οικονομία, πολιτική οικονομία και όχι τεχνική, λογιστική δεικτών και οικονομετρία. Σήμερα αυτές οι απλές αλήθει¬ες τείνουν να θεωρούνται παρελθόν. Πελώρια η ψευδαίσθηση!
Τα «χαρτιά», τα κάθε λογής «χαρτιά», είναι δυνατόν ν’ ανεβαίνουν ψηλά, χωρίς ανάλογη άνοδο της παραγωγικότητας της οικονομίας. Αυτό μπορεί να γίνει πρόσκαιρα. Μπορεί να συνεχίσει και μεσοπρόθεσμα. Αν, όμως, διαρκέσει επί πολύ, διορθώνεται με μεγάλη κρίση. Περίπου τη ζούμε στο ελληνικό χρηματιστήριο. Ίσως, μόνο στην αρχή της. Αύριο θα τη ζήσουμε οδυνηρότερα  στην παγκόσμια οικονομία! Πολλοί, οι περισσότεροι, απορούν για την καθίζηση της Σοφοκλέους τους τελευταίους μήνες. Μόνιμη επωδός: Μα, η οικονομία πάει καλά, μας λένε! Αυτό είναι το λάθος. Διότι το χρηματιστηριακό μπουμ των τελευταίων χρόνων συντελέσθηκε σε μία χώρα που έχει πενταπλάσιες εισαγωγές από εξαγωγές και υστερεί συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα.

Σε μια οικονομία που είναι σπάνιες οι νέες επενδύσεις και επιχειρήσεις, στην οποία η όποια ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά στα κοινοτικά κονδύλια, ενώ απλώς αναδιανέμεται η γνωστή πίτα με εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων.
Είναι, λοιπόν, ακριβώς η οικονομία που δεν πάει καλά (εκτός, όπως είπα, αν εννοούμε άλλα πράγματα ως οικονομία!) και πολύ περισσότερο δεν πάει καλά η κοινωνία με καλπάζουσες ανισότητες και ανεργία. Η χρηματιστηριακή άνθιση απλώς δεν μπορούσε να έχει διάρκεια κάτω από αυτές τις περιστάσεις.
Δεν είμαι αισιόδοξος ότι το κύμα της «νέας οικονομίας» στη χώρα μας μπορεί γα ανακοπεί με τα εκλογικά αποτελέσματα της 9ης Απριλίου. Η οικονομία των ΗΠΑ θεω¬ρείται προς τούτο το «νέο παράδειγμα» που η Ευρώπη ήδη ακολουθεί.
Αγνοείται ότι οι όποιες επιτυχίες των ΗΠΑ είναι πρόσκαιρες και οφείλονται σημαντικά στο «αυτοκρατορικό» τους πλεονέκτημα, ενώ έχουν τεράστιο κοινωνικό τίμημα με εργαζόμενους που ζουν χειρότερα  από τους ανέργους στη γηραιά ήπειρο.
Δυστυχώς, όπως έγραφε ο γερο-Ένγκελς: «οι άνθρωποι δεν έχουν το κου¬ράγιο να επιδιώξουν την αυθεντική πρό¬οδο παρά μόνο αν κεντριστούν από συμφορές που δείχνουν να ξεπερνούν κάθε όριο». Η ιστορία διδάσκει ότι ουδείς διδάσκεται από αυτήν!

πηγή: http://www.iskra.gr/

1° Εναλλακτικό Φεστιβάλ – Η Λήμνος Aυτοοργανώνεται

Η Λήμνος επιχειρεί την «ρωγμή» στο σύστημα.

Τετάρτη 13/08 ώρα 10:00 π.μ. στο Νοσοκομείο Λήμνου

Πιστεύω ότι είναι χρέος, καθήκον, υποχρέωση κάθε Λημνιού να προγραμματίσει αύριο την μέρα του, έτσι ώστε να βρεθεί στις 10 το πρωί στο Νοσοκομείο, για να διαμαρτυρηθεί για την συνεχιζόμενη υποβάθμιση του Νοσοκομείου Λήμνου, που γίνεται από τους κυβερνώντες, χρησιμοποιώντας ένα καλό εργαλείο τους, την τωρινή διοίκηση.
Καλή η ησυχία μας, το μπανάκι μας, το καφεδάκι μας, οι επισκέπτες μας. Μπορούμε όμως να τα απολαύσουμε χωρίς την ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ; Και αυτή κινδυνεύει. Μας παίρνουν τους γιατρούς. Και αυτοί που θέλουν να μείνουν δεν γίνονται δεκτοί!

ΚΟΥΝΗΣΟΥ!
ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Αύριο
Τετάρτη 13/08 ώρα 10:00 π.μ.
Νοσοκομείο Λήμνου

Η διαμαρτυρία εξαγγέλλεται από συνδικαλιστικούς και άλλους μαζικούς φορείς της Λήμνου.

maverick

Σύγκριση αποτελεσμάτων Λήμνου 2010/2012/2014 και εκτιμήσεις

Από τη σύγκριση των αποτελεσμάτων των περιφερειακών εκλογών της Λήμνου του 2010 και 2014, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι:

1. Οι ψηφοφόροι της Λήμνου, κατά πλειοψηφία φαίνεται να επικροτούν τις κυρίαρχες πολιτικές του παρόντος και του παρελθόντος (63,57%), παρόλο που παρατηρείται μια σημαντική πτώση κατά 15%.
2. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μαλλον ο πλέον κερδισμένος, αφού αύξησε το ποσοστό του κατά 12,85%.
3. Οι μη αναμενόμενες κατά πολλούς (όχι για μας) μεταγραφές στο ψηφοδέλτιο της κ. Καλογήρου «ηχηρών» ονομάτων, έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα – όχι μόνο αποτροπή συρρίκνωσης λόγω φθοράς κυβερνώντος κόμματος, αλλά και  αύξηση κατά 2,5 περίπου μονάδες.

 

Εάν τώρα συγκρίνουμε τις προχθεσινές περιφερειακές εκλογές με τις βουλευτικές του Ιουνίου 2012, πάντα για Λήμνο μιλάμε, αν και είναι ρίσκο να συγκρίνει κανείς σχετικά ανόμοια πράγματα, βλέπουμε ότι:

1. Τα κόμματα της κυρίαρχης πολιτικής χαίρουν πλήρους αποδοχής, αφού αυξάνουν το ποσοστό τους κατά περίπου 14%
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά σταθερά τις δυνάμεις του με μια μικρή αύξηση και δείχνει πως είναι αναμφισβήτητα παρελθόν για αυτόν τα προ 2012 ποσοστά του (ας μη τα ξεχνάμε!).

	Περιφ. 2010	Βουλ. Ιούν. 2012	Περιφ. 2014
ΠΑΣΟΚ (ΓΙΑΚΑΛΗΣ)	41,81%	18,43%	23,99%
ΝΔ (ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ – Καλογήρου)	37,11%	31,09%	39,58%
ΚΚΕ (ΚΟΡΑΚΑΣ)	11,72%	6,70%	12,25%
ΣΥΡΙΖΑ (ΤΕΝΤΟΜΑΣ – Κυρίτση)	4,52%	16,95%	17,37%
ΑΝΤΑΡΣΙΑ (ΤΣΙΡΕΠΛΗΣ – A. Μπάλλας)	2,78%	0,65%	2,22%
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ (ΓΙΑΝΝΙΡΗΣ – Β. Μπάλλας)	2,07%	1,51%	1,71%
ΔΗΜΑΡ (Σπιλάνης)		7,34%	2,88%
ΑΝΕΛ		6,17%
Χρυσή Αυγή		6,14%
Δημιουργία ξανά		1,16%
ΛΑΟΣ		0,89%

Γενική εκτίμηση (maverick):

Κατά πλειοψηφία, ο Λημνιός προτίμησε την «σιγουριά» των γνωστών «ψημένων στην πολιτική» προσώπων, χωρίς να δώσει σημασία στην ύπαρξή ή μη σταθερών πολιτικών αντιλήψεων και αξιών. Απόλυτη ευθυγράμμιση δηλαδή με την κυρίαρχη αντίληψη, που πλασάρεται με κάθε μέσον, ότι «σήμερα πλέον δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχουν ιδεολογίες».

 

Δήμαρχος Λήμνου από την πρώτη Κυριακή ο Δ. Μαρινάκης

Ο κ. Δημήτρης Μαρινάκης  με τον συνδυασμό ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΛΗΜΝΟ, εξελέγει Δήμαρχος Λήμνου από τον πρώτο γύρω των Δημοτικών εκλογών με 4.708 ψήφους, ποσοστό 51,66% και έδρες στο Δ.Σ. 16.

Ακολουθούν οι κ.κ.:

Δ. Μπουλώτης με τον συνδυασμό Η ΛΗΜΝΟΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ με 3683 (40,41% ) και 9 έδρες

Δ. Πινάκος -ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ με 722 (7,92%) και 2 έδρες.

Στο διάγραμμα φαίνονται αναλυτικά τα ποσοστά που συγκέντρωσαν οι τρεις συνδυασμοί, ανά δημοτικό διαμέρισμα.

	Μπουλώτης		Μαρινάκης		Πινάκος
ΑΤΣΙΚΗ	571	34,86%	978	59,71%	89	5,43%
ΜΟΥΔΡΟΣ	1011	42,18%	1318	54,99%	68	2,84%
ΜΥΡΙΝΑ	1190	32,36%	1991	54,15%	496	13,49%
ΝΕΑ ΚΟΥΤΑΛΗ	911	65,02%	421	30,05%	69	4,93%
ΣΥΝΟΛΟ:	3683	40,41%	4708	51,66%	722	7,92%

Αποτελέσματα περιφερειακών εκλογών 2010 – Περ. Ενότητα Λήμνου

Έτος 2010.
Ενώ η κρίση έχει για τα καλά χτυπήσει την πόρτα, στη Λήμνο η γαλαζοπράσινη κυριαρχία καλά κρατεί!

Παρακάτω η ετυμηγορία του λαού της Λήμνου και του Άη-Στράτη, αναλυτικά κατά Δημοτική Ενότητα

σε ποσοστά:
*κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση 

© 2014 maverick

… και σε ψήφους:

	ΓΙΑΚΑΛΗΣ – ΠΑΣΟΚ	ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ – ΝΔ /ΛΑ.Ο.Σ.	ΚΟΡΑΚΑΣ – ΚΚΕ	ΤΕΝΤΟΜΑΣ – ΣΥΡΙΖΑ	ΤΣΙΡΕΠΛΗΣ – ΑΝΤΑΡΣΙΑ	ΓΙΑΝΝΙΡΗΣ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ
ΑΤΣΙΚΗ	768	653	146	51	27	31
ΜΟΥΔΡΟΣ	1063	972	169	160	155	63
ΜΥΡΙΝΑ	1346	1273	661	182	61	79
ΝΕΑ ΚΟΥΤΑΛΗ	762	509	85	30	16	22
ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ	33	118	52	6	5	2
ΣΥΝΟΛΟ ΛΗΜΝΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ	3972 (41,81%)	3525 (37,11%)	1113 (11,72%)	429 (4,52%)	264 (2,78%)	197 (2,07%)

 

Οι θησαυροί δεν βρίσκονται κλειδωμένοι στα πουγκιά

Πληρώσαμε αρκετά την ανοχή μας. Ανοχή στις επιταγές των μεγάλων συμφερόντων, που οι ως τώρα εκλεγμένοι «εκπρόσωποί» μας υπηρετούσαν δουλικά. Πληρώσαμε αρκετά και την αδιαφορία μας για τα κοινά. Την απολιτίκ στάση μας. Αναθέταμε στους «ικανούς», στους «ειδικούς», στους τεχνοκράτες, γενικώς στους κουστουμαρισμένους και γραβατομένους, να καθορίζουν τις τύχες μας. Η ζωή όμως η ίδια, μας έδειξε ότι αυτό είναι το λάθος μοντέλο.
Η ιστορία έχει δείξει ότι ποτέ κανείς τύραννος ή ξένος κατακτητής δεν έφυγε μόνος, με τη θέλησή του, παρά μόνο μετά από αγώνες του υποδουλωμένου, του κατακτημένου. Σήμερα λοιπόν που ζούμε μια κατάσταση τυραννίας, ποιον περιμένουμε να μας απελευθερώσει; Ποιος άλλος αν όχι εμείς δεν υψώσουμε το ανάστημά μας. Και η πρώτη από τις πολλές μάχες που έχουμε να δώσουμε, είναι τώρα. Στις αυτοδιοικητικές και ευρωκοινοβουλευτικές εκλογές. Αν αδιαφορήσουμε, ή επιλέξουμε τους ίδιους χάνουμε ίσως την τελευταία ελπίδα.

Νέα πρόσωπα με νέες αντιλήψεις, αποτελούν τον συνδυασμό ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ – Γόνιμη Γραμμή με Υποψήφια Περιφερειάρχη την Αγλαΐα Κυρίτση, που έχουν λάβει μέρος στο παρελθόν σε διεκδικητικούς αγώνες για την επίλυση τοπικών και πανελλαδικών προβλημάτων. Καθαρός, χωρίς ανάμιξη στις λαμογιές. Ο συνδυασμός είναι φορέας νέων αντιλήψεων για τον τρόπο που πρέπει να πορευθούν οι κοινωνίες μας.

Αυτοοργάνωση με αλληλέγγυες και συλλογικές δραστηριότητες, είναι το αντίδοτο στις κρίσιμες στιγμές που περνά η πατρίδα μας, από την μια. Από την άλλη, σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα, που είναι η βασική αιτία του κακού.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να ανατραπούν οι αντιλήψεις τους και οι πολιτικές τους. Οι δικές τους αντιλήψεις και πολιτικές, που βάζουν το χρήμα και τα κέρδη, πάνω από τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

ΤΩΡΑ, είναι η ευκαιρία να ακυρώσουμε την καταδικαστική απόφαση που πήραν ερήμην μας, που μας όρισαν να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας στη μιζέρια, υπόδουλοι προκειμένου να κερδίζουν τα μεγάλα ντόπια και ξένα συμφέροντα.
Να τελειώνουμε με την Καλλικρατική και την μνημονιακή λαίλαπα.

Ας τους στείλουμε το μήνυμα ότι:
Οι θησαυροί δεν βρίσκονται κλειδωμένοι στα πουγκιά, ο πλούτος βρίσκεται στην ποιότητα ζωής όλων μας, στην αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, στην ιστορία και τον πολιτισμό μας.

maverick

Σε ποιον ανήκει τελικά ο Ρωμαίικος; του Παντελή Κελεσίδη

Άλλο ένα άρθρο του Παντελή Κελεσίδη, που αξίζει την προσοχή μας:

Τον περισσότερο “θόρυβο” από όλα τα θέματα που μας απασχολούν σε αυτές τις τοπικές εκλογές εδώ στη Λήμνο, τον δημιούργησε τελικά το θέμα του Ρωμαίικου. Τι να πεις, μοιάζει πως όλα τα άλλα , καράβια, ανεμογεννήτριες, αγροτική παραγωγή, …, είναι πράγματα πολύ δεύτερα, όταν μιλάμε για τα κιόσκια στις καφετέριες που συχνάζουμε, ή για το ηλιοβασίλεμα στον Άθω που βλέπουμε από τα μπαλκόνια μας.

Είναι νομίζω πολύ απλό να το δεχτούμε όλοι, ότι τον Ρωμαίικο δεν τον θέλουμε ούτε για να γίνει ένα ήσυχο κοιμητήριο, για να ρεμβάζουν κάποιοι στα μπαλκόνια τους, αλλά από την άλλη, δε θα μας άρεσε να γίνει όλος ο δρόμος, μία ατέλειωτη μπαρότσαρκα. Δεν γίνεται να περάσει μόνο μία άποψη, πολύ απλά , γιατί μιλάμε για δημόσιο χώρο . Για έναν Κοινό μας χώρο, τον οποίο όλοι έχουμε δικαίωμα να χρησιμοποιούμε.
Ο Ρωμαίικος δεν ανήκει φυσικά ούτε στους επαγγελματίες και τα μαγαζιά τους, αλλά ούτε και στους ιδιοκτήτες των αρχοντικών του. Ανήκει σε Όλους τους Λημνιούς.

Πρέπει να μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε όλη του την έκταση, πρέπει να υπάρχουν χώροι Κοινοί (αυτό που λέμε…δημόσιοι) όπως παιδικές χαρές, παγκάκια, ίσως μικρά αμφιθέατρα, και ταυτόχρονα πρέπει να υπάρχουν και τα μαγαζιά όπου θα κάτσεις να πιεις τον καφέ και το ποτό σου, αν υποθέσουμε βεβαίως ότι σου περισσεύουν για κάτι τέτοιο.

Δεν είναι δύσκολο να συνυπάρξουν και μάλιστα αρμονικά όλα αυτά. Ένας δρόμος με αρκετό ελεύθερο χώρο, είναι πολύ πιο δελεαστικός για πολύ κόσμο, που στη συνέχεια μπορεί να καταλήξει τη βόλτα του και σε κάποιο μαγαζί. Αντιθέτως ένας δρόμος με συνεχόμενη βαβούρα, και ατέλειωτα στριμωγμένα τραπεζάκια, δεν είναι και η καλύτερη τουριστική “ατραξιόν”. Όλα χωράνε, και όλοι θα είμαστε ευχαριστημένοι, αρκεί να υπάρξει μία ωραία συζήτηση από τώρα μέχρι και το Σεπτέμβρη , για το πως θέλουμε στην τελική να διαμορφωθεί,  ο χώρος. Μέχρι τότε το λογικό είναι να μείνει η κατάσταση ως έχει. Είναι έτσι στο φλου, 56 χρόνια , δε θα πείραζε να μείνει άλλους τέσσερις μήνες.

Δυστυχώς αυτό το αισιόδοξο “πολυλειτουργικό” σενάριο ίσως μας το διακόψει η κυβέρνηση με τον καινούριο της νόμο, και ξεπουλήσει τους αιγιαλούς μας σε ιδιωτικά …κεφάλαια. Αυτό είναι κάτι που δεν συμφέρει κανέναν μας, ούτε καν τους μαγαζάτορες του νησιού που φαντάζονται πως έτσι θα βρουν λύση από το μπάχαλο που , σκοπίμως επικρατεί από το 1958. Γιατί αυτός ο καινούριος νόμος φυσικά και δε θα φτιαχτεί για να εξυπηρετήσει μικρές επιχειρήσεις όπως είναι οι δικές τους. Φτιάχτηκε για να βρουν νέο πεδίο δράσης μεγάλες εταιρίες και όχι απαραίτητα ελληνικές, που δε θα αργήσουν να έρθουν και κατά δω όταν οι συνθήκες θα έχουν ωριμάσει, και να πλειοδοτήσουν με άνεση π.χ. για μία παραλία, παίρνοντας τη δουλειά των ντόπιων καταστημάτων, που απλά δε θα μπορούν να χτυπήσουν την τιμή.

Όπως και να έχει πρέπει να κρατήσουμε τους δημόσιους χώρους μας, ελεύθερους, προσβάσιμους, Κοινούς. Αυτοί είναι οι χώροι όπου θεωρητικά θα έπρεπε να μαζευόμαστε, όπως παλιά στις πλατείες μας, να διασκεδάζουμε, να ξεκουραζόμαστε,  να συζητάμε. Είναι οι χώροι όπου συνυπάρχουμε. Καλό θα είναι να εξασκηθούμε λίγο και σε αυτό, και να μη θεωρούμε ως χώρο συνεύρεσης και ψυχαγωγίας αποκλειστικά και μόνο τα μπαράκια και τις καφετέριες. Αυτά τα Κοινά, είναι το μεγαλύτερο μας κεφάλαιο και πρέπει να το κρατήσουμε στα χέρια μας.

Κελεσίδης Παντελής

Λήμνος 01/05/2014

Πηγή: www.enallaktikos.gr – συνιστούμε αυτή τη σελίδα.

O Παντελής Κελεσίδης είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τον συνδυασμό “Βόρειο Αιγαίο – Γόνιμη γραμμή” (με υποψήφια περιφερειάρχη την Αγλαΐα Κυρίτση)

Στο Βόρειο Αιγαίο ♪ στην άγονη γραμμή ♫ ελάτε να ψηφίσουμε για γόνιμη γραμμή ♪

♪Στο Βόρειο Αιγαίο στην άγονη γραμμή

μαζί θα προχωρήσουμε, ♫ για την ανατροπή

Ελάτε όλοι στην κάλπη, ελάτε όλοι μαζί ♪

♫ ελάτε να ψηφίσουμε για γόνιμη γραμμή

Δημήτρης Μαυράκης – κιθάρα

Βλάσης Χατζηχαραλάμπους – μπουζούκι

Υποψήφιοι σύμβουλοι Λήμνου με τον συνδυασμό

ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ – ΓΟΝΙΜΗ ΓΡΑΜΜΗ

με υποψήφια περιφερειάρχη την

Αγλαΐα Κυρίτση

Το βίντεο γυρίστηκε στα Ρηχά Νερά Λήμνου